Seksualność w Średniowieczu

W Średniowiecznej Europie Kościół umocnił swoją pozycję, a prawo kościelne stało na równi z prawem cywilnym. W tym okresie pojawiły się sławne pasy cnoty a liczne zachowania seksualne były zabronione i prześladowane przez Świętą Inkwizycję. Czystość cielesna była konieczna do zachowania własnej wartości, błona dziewicza stała się najcenniejszą częścią kobiecego ciała, a sami rodzice woleliby widzieć córkę martwą niż upadłą. [3] Średniowiecze to w końcu epoka, w której pojawia się pojęcie „mizoginia” czyli strach przed seksualnością kobiet, związane bezpośrednio ze wzrostem liczby procesów kobiet skarżonych o czary. [5]  Kościół uznaje jedynie małżeństwa monogamiczne a instynkt seksualny określa jako diabelski. To właśnie W średniowieczu małżeństwo zdobywa pozycję sakramentu. W 1530 roku w Reformie protestanckiej przeprowadzonej przez Martina Lutra przewidziano pierwszy rozwód, który dotyczył Henryka VIII Tudora i Katarzyny Aragońskiej. [4]

 Cudzołóstwo było naruszeniem sakramentu małżeństwa i powodem do jego zerwania. W czasach pogańskich oraz w krajach nowo ochrzczonych kara za popełnienie cudzołóstwa była początkowo często makabryczna (np. za czasów Bolesława Chrobrego – według Thietmara* – przebijano w miejscu publicznym cudzołożnikowi ostrym narzędziem mosznę z jądrami). Ugruntowanie się wpływów i znaczenia Kościoła złagodziło ten wymiar kary. Sądy świeckie zajmowały się czasem cudzołóstwem, ale największe kompetencje w tym względzie miały sądy kościelne. W Polsce nie było spraw przeciwko czarownicom, tak jak na Zachodzie, gdzie kobiety wyzwolone lub oskarżone o stosunki z diabłem były palone na stosie. [1]

Pod koniec XV wieku w Europie pojawiły się pierwsze wzmianki o chorobach przenoszonych drogą płciową, które już ówcześnie nazywane były chorobami wenerycznymi. Powszechnie  uważane były za karę zesłaną z Niebios za rozwiązłość seksualną. [4]

W Indiach powstała Ananga Ranga (Scena miłości) – indyjski podręcznik miłości autorstwa Kalyanamalli – indyjskiego poety i uczonego, pochodzący z XV bądź XVI wieku n.e., stworzony na podobieństwo już wcześniej istniejącej Kamasutry. W odróżnieniu jednak od powszechnie znanej „biblii miłości”, która mówi o miłości wewnątrz oraz pozamałżeńskiej Ananga Ranga wychodzi naprzeciw parą, żyjącym w związkach formalnych. Instruuje kobiety (a także mężczyzn), które w związek małżeński wstępują już w nastoletniości. Uczy je poznawać siebie, pokazuje szerokie spektrum pieszczot (objęcia, pocałunki) dokonuje podziału pod względem temperamentu dzieląc je na Padmini (kobieta Kwiat lotosu), Chitrini (kobieta Sztuka), Shankhini (kobieta Muszla) i Hastini (kobieta Słoń), opowiada o związku pomiędzy fazami księżyca, porami (a nawet godzinami) dnia a pragnieniem doznań seksualnych.[2]

*Biskup merseburski, kronikarz, autor słynnej kroniki Thietmara, ważnego źródła o historii Niemiec i Polski.

 Literatura:

[1] Adam Krawiec, Seksualność w średniowiecznej Polsce, Wydawnictwo Poznańskie,Poznań 2000: 277.

[2] Kalyana Malla ,Ananga Ranga. El escenario del amor. Longseller S.A., Buenos Aires 2004: 12-17.

[3] Korpalska Walentyna Krystyna, Ślusarczyk Wojciech (red.) Czystość i brud. Higiena w starożytności, UMK, 2014: 78-79.

[4] Vera-Gamboa L. Historia de la sexualidad. Rev Biomed 1998; 9:116-121.

[5] Jędzrejewski P. Szlęzak K, Szuster G. Ciało, seksualność, pornografia  w perspektywie historycznej KRAKÓW 2015: